Creëer je eigen epoxy tafel met ancient industry stijl tafelblad, door Adrie

Montage

• Het plan: Ik liep al minstens twee jaar rond met het plan een epoxy-tafelblad te maken. Ik had geen enkele ervaring met het gieten van epoxy-hars dus de eerste fase was inlezen. Ik wilde er iets geks mee doen. Geen rivier-blad of zo, nee dat was voor mij een beetje te gewoontjes. Na lang mijmeren kreeg mijn plan uiteindelijk handen en voeten. Een in epoxy gegoten donkere oude industriële steampunk-achtige wereld moest het worden. Dus allereerst bij Ali Express honderden tandwieltjes besteld en op zoek gegaan maar oude computer-moederborden. Voor ik al die spullen bij elkaar had was ik al weer maanden verder. Ik had wel een beetje angst dat mijn gekke idee zou eindigen in een product wat door huisgenoten en vrienden het stempel “Foeilelijk” zou kunnen krijgen en misschien zou misstaan in een gezellige woonkamer. Het kon een Beauty maar ook een Beast worden… Maar ik zette desondanks door en in mei van dit jaar bestelde ik het MDF-plaatmateriaal voor de tafel. En dat kwam al snel perfect op maat geleverd door opmaatzagen.nl. Het feest kon beginnen!

• De uitvoering: Allereerst heb ik drie platen 10-mm MDF voorzien van een groot ellips-achtig grillig gat en die op elkaar gelijmd zodat midden in de plaat een soort kuil ontstond. Daar heb ik met een mengsel van goedkope zwarte acrylverf en zaagsel een soort lava-achtig mengsel van gemaakt en dit in de “kuil “ en de rest van het oppervlak gesmeerd. Vervolgens heb ik de moederborden in een grillige vorm uitgezaagd en in de hoeken van de kuil gemonteerd. De paar honderd tandwieltjes die ik had gekocht waren deels van hout en deels van metaal. Die heb ik een oude verweerde look geven. Dus eerst de wieltjes voorzien van een laagjes aluminiumverf en er vervolgens een zweem zwart en bruin er bij overheen getamponeerd. Ook de moederborden hebben een dergelijke finish gekregen. Dat al die laagjes door de epoxy uiteindelijk helemaal door elkaar zouden gaan lopen had ik niet bedacht maar heeft het eindresultaat een waanzinnig mooie natuurlijke ‘oude” finish gegeven. Naast de tandwieltjes maakte ik er ook pijpleidingen in en een antiek-lijkend electriciteits-netwerkje. En als extra eyecatcher heb ik in het midden van de kuil een soort eindeloos diepe mijnschacht gemaakt. Dat eindeloze effect heb ik gerealiseerd door twee spiegeltjes te monteren aan beide einden van de “schacht” die in werkelijkheid maar 7 cm diep is. Het was echt een feestje om dat allemaal uit te denken en te maken. Mijn Ancient Industry-wereld begon al aardig vorm te krijgen…. Maar we waren er nog lang niet, zo zou blijken… Al doende kwam het idee om er verlichting in te maken Ik bedacht me ook dat die verlichting wel vervangbaar moest zijn dus de ledjes in epoxy gieten was geen optie. De oplossing was fiberglas. Tientallen minuscule en subtiele lichtjes door middel van fiberglas-uiteinden die in twee bundeltjes samenkomen en worden aangelicht door slechts twee ledjes. En in die industriële fantasiewereld pasten ook prima een paar zonnepaneeltjes. Vier oplaadbare AA-batterijen geven zo urenlang licht zonder dat die bijgeladen moeten worden. Het onderstel heb ik gemaakt van meerdere lagen op elkaar gelijmde 18 mm MDF om het idee te geven dat het onderstel zwaar en massief is. Alle naden netjes weg geplamuurd met twee-componenten polyesterplamuur. Na enkele fanatieke schuurbeurten waren er geen naden meer te zien. Ik heb het onderstel afgewerkt met twee kleurlagen en drie lagen blanke acryl lak. Aan één kant van de tafel heb ik een kleine lade gemaakt voor alle afstandsbedieningen van de tv en de Playstation. Ik wilde dat de epoxy door zou lopen over de randen dus het hele bovenblad moest voorzien worden van een waterdichte gietmal. Ik heb die mal gemaakt van 10mm-MDF-latjes en afgedicht met ducktape.

Afwerking

• En toen begon het tegen te lopen… Het moment waar ik al die tijd al een beetje tegenop had gezien was daar. Het gieten van de epoxyhars! Ik had uitgerekend ongeveer 11 liter epoxy nodig te hebben om het hele blad te voorzien van een dikke glasheldere laag. Daarbij was het uitrekenen van de inhoud van de “kuil” een uitdaging en heb ik een beetje moeten gokken. Het mengen van epoxy is een heel secuur karweitje. De verhouding hars en hardingsmiddel moet precies 100/50 zijn. Ook was het mengen zeer belangrijk. Hoe langer hoe beter. Enige afwijking in mengverhouding of te kortstondig mengen kan resulteren in een blijvend zachte emulsie en dat wil je niet. Epoxy moet keihard worden. Gewapend met een keukenweegschaal en oude maatbekers begon ik de substantie aan te maken. Dat moest in twee keer want met alle epoxy in eén keer gieten liep ik het risico dat de emulsie tijdens het mengen te heet zou worden. Ik had de tafel exact waterpas gezet zodat alle epoxy zich gelijkmatig zou verspreiden over het hele blad. En dat ging allemaal goed. De hele bovenplaat werd lekker gevuld en ook de gietmal (dus de randen) liepen mooi gelijkmatig vol. Maar na enkele minuten verschenen er duizenden kleine luchtbelletjes. Het mengsel van acrylverf en zaagsel bevatte waarschijnlijk heel veel lucht en dat kwam naar boven. Maar ik had me bij de voorbereiding goed ingelezen en wist hoe deze belletjes te bestrijden. Met een verfstripper op de laagste stand verdwenen die belletjes al sneeuw voor de zon. Maar omdat de belletjes bleven komen herhaalde ik de actie met de verfstripper dan ook tientallen keren. Op een gegeven moment werd het minder. Tijd om naar bed te gaan. De volgende dag bleek de gietmal zo lek als een mandje. Van meerdere kanten was de epoxy er uit gelopen. Maar dat was niet het grootste probleem…Er waren ook ’s nachts nieuwe belletjes zichtbaar geworden, maar die gingen niet meer weg met de verfstripper. De emulsie was inmiddels verworden tot dikke stroop en dat maakte dat de belletjes zich niet meer lieten verwijderen. Er hingen honderden belletjes net onder het oppervlak. Dus dat zou flink schuren worden om ze alsnog weg te krijgen. Na drie dagen was de epoxy volledig uitgehard en begon ik het schuurproces. In het begin kon dat nog machinaal vanwege de grofheid van het schuurpapier. Maar vanaf korrel 800 moest ik overschakelen naar handwerk. Na twee volle dagen schuren kon ik trots zijn op het resultaat. Het voelde glad en egaal aan. Tijd voor de laatste fase: het polijsten. Dat kon gelukkig machinaal en gebruikte daarvoor een speciale haakse polijstmachine met als schuurmiddel Commandant 4. Na heel lang polijsten verscheen uiteindelijk de eerste glanzende plek en daar bleek helaas dat mijn schuurwerk lang niet voldoende was geweest. Er verschenen minuscule haarfijne putjes en kriebeltjes. De luchtbelletjes waren door het schuren gaatjes geworden en die hadden zich vervolgens gevuld met schuurstof en Commandant 4. Dus dat betekende opnieuw helemaal van grof tot fijn schuren. De moed zakte me voor het eerst in de schoenen en laste voor mezelf een pauze in van minstens een twee maanden. Ik was er helemaal klaar mee. Afgezien van het schuurwerk zat ik ook met het probleem van de honderden gevulde luchtbelgaatjes. Hoe kreeg ik die schoon? Nat maken en met een luchtcompressor schoonspuiten, azijn, velgenreiniger, aceton, niks hielp…. Uiteindelijk besloot ik grof geschut toe te passen. Ik pakte het MDF-onderstel in plastic en zette de tafel buiten op de oprit. Vervolgens de hogedrukreiniger voor de dag gehaald en met de vuilfrees de gaatjes te lijf gegaan. Bingo! In no time waren de belletjes leeg en had het probleem getackeld! Maar ik kreeg er een andere voor terug. Het plastic rondom het onderstel was niet bestand tegen het watergeweld en mijn zo zorgvuldig weggeschuurde naden van het onderstel werden zichtbaar. De verf van de Action bleek kwalitatief zwaar onder de maat. Ondanks dat ik er twee kleurlagen en drie lagen blanke lak op had gestreken was er te veel vocht op het MDF terecht gekomen en bolden de naden op. Dus het onderstel moest opnieuw geschuurd en gelakt worden. Ik had geen trek in weer twee dagen schuren op het tafelblad en besloot er een extra laag bij op te gieten. Die extra laag wilde echter niet goed verdelen en besloot de epoxy een handje te helpen door met een dunne verfroller en raamtrekker de epoxy uit te vlakken. Ik hoopte dat de epoxy uiteindelijk dicht zou vloeien en de oneffenheden van de lakroller onzichtbaar zouden worden. Maar dat deed het niet. Het resultaat was zo mogelijk nog erger dan vóór de extra gietlaag. Het hele oppervlak was er eentje van putjes en streepjes. Ik stond echt op het punt de hele tafel als “misson failed” te bestempelen. Mijn enige redding was nog een extra dikke laag epoxy die dik genoeg was dat ie helemaal gelijkmatig uit zou vloeien en uit zichzelf een glashelder oppervlak zou geven. Risico daarbij was wel dat elk stofje zou betekenen dat ik alsnog twee dagen zou moeten gaan schuren. Daarom heb ik mijn hele garage zorgvuldig ontstoft en meerdere keren stof gezogen alvorens ik die laatste laag aan zou brengen. Ik had nog een liter epoxy over en die heb ik helemaal aangemaakt en op het blad gegoten terwijl ik zelf in onderbroek dit verrichte want kleding is stof en stof is NO GO! Goed dat de buren me niet bezig hebben gezien. …Daarna de garage twee dagen lang niet betreden. De spanning was om te snijden. Twee dagen later opende ik de deur en zag ik een goddelijk strak, hoogglanzend tafelblad waarop mijn duistere industriële wereld lag mooi te wezen. Ik was de koning te rijk. Daarna de onderkant opnieuw geschuurd en gelakt en de tafel in onze woonkamer gezet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat in die tafel zeker 150 uur werk is gaan zitten maar het resultaat mag er uiteindelijk wezen. Voor de foto’s heb ik de tafel aangelicht met een spot en lijkt hij veel lichter dan in werkelijkheid. Overdag zijn de wieltjes lastig te zien. Maar ’s avonds met een spotje er op komt 'ie tot leven en levert de nodige reacties op bij huisgenoten en gasten. Bijna allemaal zeer positief en variërend van “Wauw!” tot “Uuuh, wel lekker gedurfd!” Voor mezelf is het best wel een “Beautiful Beast” geworden. Eind goed, al goed, maar voor mij nooit maar dan ook nooit meer epoxy!